Zelf vind ik het heel mooi om te lezen hoe andere vrouwen de bevalling hebben ervaren. Dit deed ik voor mijn zwangerschap, tijdens de zwangerschap en dus ook vlak voor de bevalling nog. Ik wil zelf ook mijn bevallingsverhaal met jullie delen. Benieuwd hoe mijn bevalling is verlopen, of ik natuurlijk ben bevallen of met een keizersnede? Lees dan snel mijn bevallingsverhaal!
Mijn bevallingsverhaal
Maandag 1 april 2019, de dag die wij samen hebben gekozen om de bevalling in te laten leiden, mocht deze niet vanzelf beginnen. De inleiding werd gepland omdat ik zwangerschapssuiker had en ze het kindje dan niet tot de uitgerekende datum willen laten zitten in de buik. Het weekend voor de bevalling, jeetje wat gingen die dagen langzaam! We wilde zo graag ons kindje ontmoeten dat de tijd niet snel genoeg kon gaan. En toen was het eindelijk maandag! Om 6:40 uur zaten we in de auto richting het ziekenhuis. Voor de ingang van het ziekenhuis hebben we nog een laatste foto gemaakt van ons samen voor we papa en mama zouden gaan worden! (Achteraf is dit niet de laatste foto geweest van ons samen, want Vin heeft nog een selfie van ons gemaakt toen ik aan het persen was… Helemaal niet doorgehad haha)
Rond 8:00 uur werden mijn vliezen gebroken en werd ook het infuus met de weeënopwekkers aangezet. Met het infuus zouden we weeën op gang moeten gaan komen, aangezien ze deze niet meteen op vol mogen aanzetten ging hij met het half uur omhoog totdat ik goede weeën kreeg. Zo langzaamaan voelde ik krampen en uiteindelijke echte weeën. De dokter kwam rond 13:00 uur checken en toen zat ik op 5 centimeter ontsluiting! Dat gaat lekker dachten wij, kom maar op, wij willen de kleine ontmoeten. Met het checken van mijn ontsluiting hebben ze ook meteen een schedel-elektrode aangebracht bij de kleine. Ik had namelijk van die doppen op mijn buik om de hartslag van de kleine in de gaten te houden, maar gezien mijn weeën heftiger werden probeerde ik deze ook staand op te vangen. Zodra ik ging staan zag de dop de hartslag van de baby niet meer, vandaar de elektrode.
Om jullie nog wel even te laten meegenieten, zal ik nog een foto delen van Vincent hoe hij er die dag voornamelijk bij liep! Haha, hij kon namelijk niet zo goed tegen de geur van het vruchtwater, maar moest mij af en toe wel helpen het matje te verschonen en dat deed hij zo: (hij heeft gewoon een korte broek aan hoor by the way haha!)
In de uren na de volgende controle werden de weeën heftiger en trokken ze ook naar mijn rug toe. Ik had verwacht dat ik rug weeën zou gaan krijgen, want dat is natuurlijk eenmaal mijn zwakke plek door de hernia. Zeker weten doe je het nooit en je vooraf een voorstelling maken van hoe die voelen kan je ook niet. Wat een rot weeën zijn dat! Rond 15:00 uur kwamen ze weer mijn ontsluiting checken. Beetje een tegenvaller, 6 á 7 centimeter, maar eerder 6 dan 7.
Pijnstilling
De rug weeën werden steeds heftiger, en ik kon ze ook steeds minder goed opvangen. We hebben een warme kruik geprobeerd, diverse houdingen en vin heeft nog mijn rug gemasseerd, maar dit hielp helaas niet tegen de pijn. Op een gegeven moment zei ik tegen Vin dat ik niet meer kon en pijnstilling wilde. Hij heeft mij overtuigd nog even door te zetten zonder pijnstilling, want dat was iets wat ik liever niet wilde. Ik heb het denk nog een uur volgehouden daarna, maar toen was het klaar. Ik merkte dat ik onrustiger werd door die pijn en mij minder kon focussen op mijn ademhaling en het rustig blijven. Rond 17:00 uur heb ik om pijnstilling gevraagd en kwam de arts uitleggen wat er nog mogelijk was en wat de voor- en nadelen zijn per pijnbestrijdingsmiddel.
Ik kon kiezen tussen een morfine pomp of een ruggenprik. De morfine pomp wilde ik echt niet, omdat ik met mijn hernia tramadol (ook een morfine achtige medicatie) heb gehad en daar ontzettend misselijk van werd. En als ik misselijk ben, wordt ik panisch en dat zou zeker niet ten goede zijn voor de verdere bevalling. Daarom koos ik voor de ruggenprik, de arts ging alles in gang zetten. Rond 18:00 uur ben ik naar de uitslaapkamer gereden, want daar zette de anesthesioloog de ruggenprik. Na het zetten werkte deze ontzettend snel, wat een verademing was dat! Om 19:00 uur was ik weer op de kamer en had Vin zijn vrouw weer terug zoals die dat zo mooi zei.
De bevalling
In de uren daarna kon ik even bijkomen. Het infuus met de weeënopwekkers bleef wel gewoon aanstaan, zodat mijn weeën niet zouden gaan stoppen. Mijn ontsluiting werd ook geregeld gecheckt. Om 19:30 uur had ik 8 centimeter en uiteindelijk had ik rond 23:00 uur volledige ontsluiting. Yes, volledige ontsluiting, maar helaas mocht ik nog niet gaan persen. Het kindje lag nog te hoog en de artsen wilde het kindje nog even de tijd geven om op de weeën nog wat verder te zakken. Dit zou straks ontzettend helpen met persen. Als ik nu zou gaan persen, zou dit veel energie kosten omdat ik de kleine naar beneden moest persen en daarna er ook nog uit moest persen. Dit wilde ze voorkomen. Een ding was nu zeker, ons kindje zou geen 1 april baby worden.
Helaas bleef het kindje in de uren daarna gewoon hoog liggen en zakte het niet. Ik voelde inmiddels wat persweeën, welke ik in het begin nog wel onder controle had. Rond 01:00 uur kwam de arts weer checken, nog steeds te hoog. Over een uur komen we terug hoorde ik ze nog zeggen. Ik dacht toen al ik denk niet dat ik het ga redden, maar ik doe mijn best. Ongeveer 20 minuutjes later werden de persweeën zo heftig dat ik ze echt niet meer tegen kon houden.
De artsen kwamen terug en er werd besloten om te gaan beginnen met persen, ondanks dat het kindje nog steeds te hoog lag. De baby had al ruim 2,5 uur de tijd gehad om te zakken en dat is niet gebeurt, waarom zou het dan in de komende uren wel nog gebeuren?! Vandaar de keuze om mijn wel te laten persen, ondanks dat het veel energie zou gaan kosten en ik alles op alles moest gaan zetten.
Tijdens het persen werd mijn ruggenprik uitgezet, zodat ik de weeën weer beter zou gaan voelen en zo ook ging voelen waar ik heen moest persen. Door het persen zakte de baby wel iets, maar eigenlijk te weinig voor wat ze hoopte te zien. Ik heb ook een tijdje op mijn zij moeten persen, omdat mijn weeën toen regelmatig kwamen. En als ik op mijn rug lag zaten er soms wel 5 of 6 minuten tussen. Na 1,5 uur persen zeiden de artsen “we gaan nog een wee persen en kijken wat er gebeurt, maar anders gaan we even overleggen of we je moeten gaan helpen”. De baby had er nog geen last van, maar dit wilde ze wel voorkomen.
Alsof er een knop om ging bij mij en bij de baby. Die pers zakte het hoofdje ineens heel veel naar beneden en met de volgende wee stond het hoofdje. Ik zal er geen doekjes omheen winden, maar dit is echt geen lekker gevoel! Ik moest ook wachten op de volgende wee en die liet een minuut of 3 op zich wachten, super pijnlijk!
En daar was het moment! De baby werd geboren (3:34 uur 2 april) en op mijn borst gelegd, wauw dit moment is met geen pen te beschrijven! Ontzettend bijzonder! Het moment dat ze op mijn buik lag was zo mooi, eindelijk ons wondertje, maar nog een grote verrassing! Hebben we een dochter of een zoon? Vin mocht kijken, een dochter! Wat een mooie verrassing en ook zo speciaal om er op dat moment pas achter te mogen komen. Wat ik ook heel bijzonder vond is dat we op dat moment ook voor het eerst haar naam deelde met andere. De naam die we voor haar uitgekozen hebben, hoort nu iedereen! Abby Lynn!
Na de geboorte
Voor wie het niet interessant vind om te lezen, moet maar door scrollen! Zelf miste ik bij alle bevallingsverhalen vaak het laatste stuk, wat gebeurt er als het kindje eruit is? Dit wil ik wel delen in mijn bevallingsverhaal want het hoort er tenslotte allemaal bij!
Na de geboorte mocht Vin op een gegeven moment de navelstreng doorknippen. Eerst voor de “nep” haha dus voor de foto en daarna echt. Om de placenta eruit te krijgen heb ik naar mijn weten geen prik gehad. De arts drukte wat op mijn buik en ik moest twee keer zacht mee persen en toen kwam de placenta eruit. Dit voelde als een soort “opluchting”. Denk dat op dat moment mijn buik ook echt “leeg” voelde! De arts controleerde de placenta en daarna werd er gekeken of er nog hechtingen nodig waren. Ik had inwendig maar 3 hechtingen nodig, dit was wel allemaal te danken aan het feit dat ik heel goed had geluisterd wanneer ik moest gaan puffen en absoluut niet mocht persen. Ongeveer een uur na de bevalling waren ze klaar met me.
Hoe heb ik het ervaren?
Van te voren weet je dat bevallen niet voelt als kietelen en daar was ik dan ook op ingesteld. In totaal heeft mijn bevalling zo een 20 uur geduurd, maar ik heb dit niet zo meegekregen omdat je toch de hele tijd “bezig” bent. Ik zag er ook echt niet tegenop en de bevalling anzich is me niet tegen gevallen maar ook niet meegevallen. Als je je iets kan indenken over hoe een bevalling gaat zijn, denk ik dat dit ook wel was wat ik mij ingebeeld/voorgesteld had. Met een fijn gevoel kijk ik er op terug en ik kan dan ook echt wel zeggen dat het een hele mooie bijzondere ervaring was.
Onze eerste selfie als ouders… en ja niet de meest charmantste en mooiste foto, maar laten we eerlijk blijven, na de bevalling zie je er echt niet piekfijn uit meteen!
Had ik het liever zonder pijnstilling gedaan? Nee want dit was geen doen, ook ben ik alleen maar trots op mijzelf dat ik het heb aangegeven dat ik het niet meer aankon zonder pijnstilling. Heb helemaal geen schuldgevoel naar mijzelf toe, voel me er ook niet zwak door maar juist heel sterk dat ik erom heb gevraagd.
Ook vond ik het echt bizar hoe sommige mensen iets ruiken! ‘S ochtends kregen we al een appje van vrienden die onze auto hadden zien staan op de parkeerplaats van het ziekenhuis… hoe dan?! Ook ging een andere vriend ons ineens bellen en ja we namen beide niet op en toen kregen we meteen appjes of het wel goed ging met ons! Haha ik moet er wel om lachen dat dit gebeurt, past ook wel weer bij ons haha.
Nog een fijne bijkomstigheid is dat al het ziekenhuispersoneel echt super super aardig was! Echt alle lof naar deze mensen.
Omdat ik zwangerschapssuiker had, moest Abby gecontroleerd worden op haar suiker. Omdat ze veel insuline heeft gehad doordat ik dit gebruikte, had het kunnen zijn dat haar suikerwaardes zouden gaan dalen waardoor ze in een hypo zou schieten. Zij werd één uur, vier uur, zes uur en twaalf uur na de bevalling getest. Gelukkig had ze geen last van te lage suikerwaardes.
Om 18:30 uur verlieten we het ziekenhuis! Heel speciaal dat moment, met z’n drietjes naar huis.
Dit is mijn bevallingsverhaal en ik hoop dat jullie het bijzonder vonden om te kunnen lezen. Binnenkort een artikel over hoe we de eerste weken mer Abby hebben ervaren! Als jullie nog vragen hebben over mijn bevalling mag dat, vraag maar raak!
