Het was zaterdag 10 maart, 1 dag voordat ik van de gynaecoloog mocht gaan testen. Normaliter ben ik twee dagen voor de opgegeven testdag al ongesteld, dus dit was wel iets vreemd voor mij. ’s Middags kwam er ineens een drang in mij op, Jess ga nu een test doen! Dus hup, zonder verwachtingen even wat urine opvangen, want ik had tenslotte alle symptomen die ik normaal heb als ik ongesteld zou gaan worden. Een overvloed aan zwangerschapstesten heb ik in huis, dus ik heb er één gepakt en ben gaan testen… wachten wachten… en toen keek ik… Een tweede streep… ZWANGER! Wauw na iets langer dan twee jaar eindelijk zwanger!
Ik ben zwanger?!
Niet te beseffen en zo raar dat ik eindelijk die tweede streep te zien kreeg op een zwangerschapstest. Eindelijk was hij daar, jeetje wat was ik blij! Snel naar de winkel iets kopen voor Vincent om het te vertellen. Ik wilde dit doen voor wij eters kregen ’s avonds. Vin was alleen met een vriend en die ging echt pas om 17:30 uur weg terwijl de eters om 18:00 uur kwamen! Wat een verschrikking haha, ik vind hem heel aardig, maar op dat moment hoopte ik echt dat die heel snel weg zou gaan haha… Eindelijk hij was weg en ik heb Vincent de test gegeven in een opgerold shirtje. Verbazing, ongeloof en ontzettend veel blijdschap dat het eindelijk gelukt was!
Die dinsdag ben ik nog bloed gaan prikken in het ziekenhuis, dit is protocol. Ook daar kwam uit dat ik zwanger ben. De eerste echo afspraak werd gepland met 7 weken en 2 dagen. Helaas voor ons, zat er het paasweekend tussen dat we nog iets langer moesten wachten op de echo. Die 3 weken schoten voor geen meter op.
De eerste echo
Het was 3 april en we werden om 11:00 uur in het ziekenhuis verwacht voor een eerste echo. Ik had op internet al een beetje gekeken wat je normaal kan zien met 7 weken zwangerschap. De gynaecoloog vond het super leuk om mij nu voor dit moment terug te zien en liet ons niet langer in spanning
Via een inwendige echo keek ze naar mijn baarmoeder. Ze legde goed uit wat ze zag. Zo zag ze dat mijn eierstokken rustig waren en dat er in mijn baarmoeder een mooie vruchtzak zat. Daarna was ze goed aan het kijken en aan het opmeten. Zij vertelde ons dat ze op zoek was naar het vruchtje. Ze dacht wel iets te zien, maar het vruchtje was veel kleiner dan het normaal hoort te zijn op dit termijn. Toen kreeg ik al een slecht gevoel. Ze ging proberen een hartslag te meten. Ze ving wel een hartslag op van 103 slagen per minuut, maar kon niet zeggen of dat mijn eigen hartslag was, of dat dit de hartslag van het vruchtje was. Later kwam ze hierop terug dat het mijn eigen hartslag is geweest, omdat het vruchtje niet genoeg ontwikkeld was om überhaupt een hartslag te hebben.
Ik mocht me aankleden en daarna heeft ze ons nog het een en ander uitgelegd. Het vruchtje is, wat zij nu gemeten had, 2,7mm ipv de 1 cm wat het normaliter is. Ook had ze geen hartslag gevonden. Ze zegt ik hoop dat het vruchtje verscholen ligt in de vruchtzakwand, maar mijn ervaring leert anders zei ze. Laten we het volgende week nog eens bekijken, maar ik wil je wel alvast voorbereiden op het ergste, voor zover dat kan. Houd wel hoop, maar ik verwacht dat de kans wel groot is dat deze zwangerschap een miskraam wordt.
Slecht nieuws!
BOEM! Weg blijdschap, hallo onzekerheid en verdriet. Buiten kwam de klap, heeft ze echt gezegd dat dit waarschijnlijk een miskraam wordt?! Echt?! Nee dat kan niet. Wat een verschrikkelijk nieuws. De hele dag waren we gelukkig beide nog vrij en hebben we samen doorgebracht. ’s Avonds hadden we afgesproken om bij mijn ouders te gaan eten. Dit eigenlijk om leuk nieuws te mogen brengen, maar nu gingen we dit nieuws vertellen.
De week tot de tweede echo was nog verschrikkelijker dan de drie weken wachten tot aan de eerste echo. Wat duurde de dagen lang, wat zijn er een tranen gevallen. Wat ben ik kwaad geweest, die oneerlijkheid! Je probeert een beetje hoop te houden, maar eigenlijk lukt dat al niet eens meer. Die hele week ben ik niks waard geweest en ik was blij dat het eindelijk 10 april was.
Een dag met dubbele gevoelens, het is onze trouwdag, maar nu dus ook de dag dat wij de definitieve uitslag te horen kregen over deze zwangerschap. Tijd voor een tweede echo, pas in de middag konden we terecht. Helaas ook nu precies hetzelfde te zien als vorige week. Een vruchtje wat veel te klein was, zich niet ontwikkeld had in een week tijd en ook was er nog steeds geen hartslag.
Ondanks dat je probeert er rekening mee te houden dat het slecht kan aflopen, kan je je daar eigenlijk niet op voorbereiden. Wat een klap, deze zwangerschap zou echt ten einde zijn. We kregen uitleg over de mogelijkheden die wij hadden; afwachten tot mijn lichaam het vanzelf zou afstoten, de miskraam opwekken dmv pillen of een curettage.
Ik had hier al over nagedacht en wilde dat de zwangerschap dan zo snel mogelijk klaar was, zodat ik het kon gaan verwerken. Vin was het hier gelukkig mee eens. Samen met de gynaecoloog hebben we gekozen voor de pillen.
De miskraam
Donderdagochtend, 12 april, ik ben 8 weken en 4 dagen zwanger. Tegelijkertijd met Vincent ben ik het bed uit gestapt om 5:30 uur. Ik had besloten om de pillen in te gaan brengen, in de hoop dat ik daarna nog even kon slapen. Zo hoefde ik hopelijk niet een paar uur te gaan zitten wachten totdat er iets ging gebeuren.
Om 9:30 uur werd ik wakker met enkele krampen, niet heel heftig, maar wel een teken dat er wat gebeurde. Waarschijnlijk heeft het vruchtje mijn lijf al verlaten bij het eerste toiletbezoek. Ik heb gedurende de gehele dag nog bloed(proppen) verloren en het bloeden heeft zeker nog wel 1,5 week aangehouden.
De miskraam zelf vond ik niet heel emotioneel, gek genoeg. Ik vond het vooral heel smerig. Sorry misschien to much information, maar wat er op zo een moment uit je lijf komt is echt heel smerig. Dat was op dat moment ook het enige waar ik aan kon denken.
De emotionele klap kwam later, alle plannen die we in die korte 3 weken zwangerschap gemaakt hadden waren weg! (zo zou onze reis naar Amerika niet door kunnen gaan), waren we al stiekem aan het kijken wat we mooi vonden qua kamertje etc. Weg alles weg! De grote blijdschap die plaats maakte voor ontzettend veel verdriet.
Waar ik de zwangerschapsaankondigingen voorheen vaak wel goed kon “hebben”, waren dat nu wel de pijnlijkste momenten. Momenten waarop je beseft ja dit had ik ook kunnen zijn.
Hoe verder gaan?
Waar ik normaal ben van “kop op en verder gaan”, kon ik dat nu even niet. Ik voelde me klote en heb op een bepaald moment echt ontzettend veel medelijden met mijzelf gehad. Het was echt geen fijn moment, maar het heeft me wel geholpen om alle emoties toe te staan en eindelijk eens aan mijzelf te denken.
Ik hoef niet maar door te blijven rennen en gaan. Ik mag ook eens stilstaan bij hetgeen wat ik voel. Nadat ik dit had toegestaan ging het langzaam aan de betere kant op.
Na veel gesprekken met de mensen om mij heen en na veel gesprekken bij de psycholoog heb ik het een plekje kunnen geven. Deze miskraam zal voor altijd in mijn hoofd blijven en bij een hopelijk volgende zwangerschap zal dit, zeker de eerste weken, veel onrust geven.
Ik heb met de gynaecoloog nog een gesprek gehad over hoe dit kan en of ik door mijn PCOS een grotere kans heb. Zij heeft aangegeven dat PCOS hier geen specifiek verband mee heeft, dat het pech is. Bij een eventuele volgende zwangerschap is de kans niet groter op een miskraam. Deze miskraam was pure pech.
Zelf heb ik veel steun gehad aan verhalen van andere die ook een miskraam gehad hebben. Zo kreeg ik toch het idee dat ik echt niet de enige was, ondanks dat je dit wel weet. Ik wilde graag mijn verhaal met jullie delen, wanneer ik hier aan toe was. Het voelt voor mij nu oké om dit te delen. Ik wil graag laten zien dat je er niet alleen voor staat. Mocht je behoefte voelen om contact op te nemen met mij mag dit altijd! Dat is ook één van de redenen waarvoor ik het graag wilde delen, je weet pas hoe het voelt als je het mee hebt gemaakt. Wil je niet dat iedereen openbaar je reactie kan lezen, stuur dan een privé berichtje naar info@lifebyjess.nl of via een PB op Instagram of Facebook.
