Afgelopen zondag ben ik naar Brabant gereden voor een hele bijzondere meeting. Met wie en waarom dat lees je in dit artikel.
Sinds mijn 14e weet ik dat ik een hormoonstoornis heb, PCOS genoemd. In november schreef ik al een artikel hierover op Life by Jess. Op het moment dat wij de medische molen in zijn gegaan (zomer 2014) ben ik steun gaan zoeken bij lotgenoten. Met dit in mijn achterhoofd heb ik mij aangemeld bij het forum van de Viva, het tijdschrift.
Na het aanmelden en het reageren op een topic, ontstond er al gauw een groep met meiden die ook PCOS hebben en hun kinderwens in vervulling wilde laten gaan. Wie zijn wij, wat doen we, waar zitten we in het traject, allemaal dingen die er besproken werden.
Omdat iedereen mee kon lezen op het forum besloten we over te stappen naar een besloten groep op Facebook. Begin 2015 begon ons avontuur op facebook, best wel spannend, want we gebruikten onze privé profielen hiervoor, dus we konden nu ook aan de profielfoto’s zien wie er bij welk verhaal hoort.
We delen heel veel
Dagelijks werden er gevoelens gedeeld, vragen gesteld en elke zondag hielden we een update van de afgelopen week, wie zat er op welke cyclus dag, wie had er welke behandeling gehad en hoe voelde we ons? Wat denk je van buikfoto’s, zodra er een zwangere in ons midden is, moeten deze uiteraard ook gedeeld worden.
Super bijzonder om dit met hen te mogen delen. Elke keer als ik in het ziekenhuis bent geweest kan ik daar mijn ei kwijt, komt het een keer allemaal mijn strot uit, zijn zij degene die mij echt begrijpen. Bij deze mooi meiden/dames, kan ik echt mijn gevoel kwijt, wat voel ik, hoe voel ik mij, zij begrijpen mij en er oordeelt niemand.
Vorig jaar rond september/oktober hadden wij het idee gekregen om elkaar als vrouw, niet als mama, eens te verrassen. Gezien Sinterklaas voor de deur stond, hebben we lootjes getrokken en hebben we voor diegene wat gekocht en opgestuurd.
Ook dit moest gedeeld worden, maar facebook werd zo onpersoonlijk, dat we nummer uit zijn gaan wisselen en sinds november 2016 zitten we met 11 dames totaal in een groepsapp. We hadden een datum en tijd afgesproken dat we de cadeautjes mochten opmaken, en wat is dat bijzonder. Stuk voor stuk hadden we prachtige gedichten geschreven aan elkaar en ook de cadeautjes waren op het lijf geschreven.
Een hele bijzondere meeting
En dan komt de tijd en het idee dat we elkaar nu echt eens moeten zien in het echt! Super spannend, de datum stond al enige tijd gepland voor zondag 30 juli 2017. We zouden elkaar eindelijk in het echt gaan zien. Dan zit je om 9:15 uur in de auto om één van de meiden op te halen om samen met haar en haar dochtertje naar Brabant te rijden. Wat was het spannend, hoe dichterbij ik bij C. kwam, hoe meer spanning, en dan moet je aanbellen, super spannend, maar eenmaal haar gezien, voelde het meteen zo goed, zo vertrouwd. Gelukkig dat was de eerste stap.
Die 1,5 uur in de auto vlogen voorbij, we hebben super gezellig zitten kletsen en voor we het wisten waren we in Brabant, klaar om aan te bellen bij de M. die haar huis beschikbaar had gesteld voor ons vandaag. (Super lief!). Een beetje nerveus, want het is best heel gek om eindelijk na 2,5 jaar de meiden in het echt te zien waar je al zoveel mee deelt. We kwamen daar binnen en wat was het bijzonder! Zo vertrouwd, zo fijn, zo leuk, zo gezellig. Alsof we elkaar al jaren kennen en we elkaar al tig keer hadden gezien. Het ijs was meteen gebroken, uiteraard moesten we nog even een groepsfoto maken. De kindjes waren ook echt super lief met elkaar en we hebben ook geen krijs concerten gehad.
Zo dankbaar dat ik jullie heb mogen ontmoeten
Lieve meiden, alle 10 zijn jullie me heel erg dierbaar, jullie zijn voorbeelden, jullie zijn mijn houvast op moeilijke dagen. Wat ik zo bewonder aan jullie is dat jullie echt oprecht geïnteresseerd zijn in mij. 9 van jullie hebben al een kindje in de armen mogen sluiten, 1 van jullie is op dit moment zwanger en ik ben degene waarvan de kinderwens helaas nog niet in vervulling is gegaan.
Zo lief dat jullie allemaal voor mij zijn, Jess weet je zeker dat je het niet erg vind om te komen, weet je zeker dat we het niet anders moeten doen? En Jess je moet het zeggen als je je er niet goed bij voelt hé, wij snappen het als de beste! Als mensen dat zeggen krijg ik vaak de rillingen, maar nee deze meiden snappen mij als de beste! En daar hecht ik heel veel waarde aan.
Lieve meiden, ik vond het super leuk en super fijn om jullie eindelijk in het echt gezien te hebben. Jullie houden mij op de been, kijk wat voor prachtige wondertje jullie hebben en wat voor een voorbeeld dat voor mij is. Een kinderwens met PCOS kan echt uitkomen en mede door jullie hou ik daar het volle vertrouwen in!
Afgelopen zondag heb ik veel van jullie kindjes kunnen en mogen knuffelen, wat mij dan nog het meeste heeft geraakt, in positieve zin, is dat ik te horen kreeg dat het me allemaal zo makkelijk af gaat, alsof het mijn natuur is om moeder te zijn. Zo lief! Ik blijf hoop houden dat het echt mijn natuur is en dat een kindje ons gegund is.
Thanks lieve VIVA meiden voor de afgelopen 2,5 jaar en voor de vele jaren vriendschap die nog gaan volgen.
